miércoles, 25 de julio de 2012

Con Mutant Squad al Luarca Metal Fest


El pasado fin de semana tuve la suerte de acompañar a Mutant Squad en su viaje al festival Luarca Metal Fest, en Asturias. Salimos el viernes de Galicia y tras un viaje en plan lata de sardinas (5 en un coche, instrumentos incluidos) y algún que otro imprevisto, como controles de la Guardia Civil (que abrieron hasta las fundas de los instrumentos, retrasando nuestra llegada), llegamos a Luarca a media tarde, un poco antes de que empezase el festival. El pueblo era precioso, situado en la colina de una montaña y con un pequeño puerto y playas entre acantilados. Nuestro alojamiento era una especie de colegio, en lo alto de la montaña. Las condiciones eran lo de menos ya que estaban allí todos los grupos y eso era cachondeo asegurado. Nada como levantarte por la mañana y encontrarte a Matt Drake, cantante de los ingleses Evile, en el baño de chicas y que te diga "oops, wrong bathroom!".
La noche del viernes empezaron los conciertos sobre las 7 de la tarde, aunque personalmente los más esperados fueron los de Evile y Crisix, los dos últimos de la noche. Qué decir, brutales. A ambos los había visto antes pero esta vez los disfruté muchísimo más. Los catalanes Crisix contaron además con la colaboración de Pla y Zalo, de Mutant Squad, para la escena del tema "Electric Posession" en la que electrocutan a Juli en la silla eléctrica.





El sábado, ya descansados del viaje y de la noche anterior, aprovechamos para ver un poco del pueblo y comer con calma rico marisco asturiano antes de volver al festival y comenzar con las pruebas de sonido de los grupos que tocarían ese día, Mutant Squad entre ellos (abriendo la jornada precisamente).

 Aquí todos juntos con los Evile en la zona del puerto de Luarca.












Con un poco de retraso, Mutant Squad salieron al escenario sobre las 8.15 de la tarde. Siempre es difícil abrir un festival o un concierto, y más cuando la mayoría de la gente aun no entró en el recinto, es de día y la resaca de la noche anterior apretaba. Aun así, el trío no tuvo ningún problema para arrastrar a todo el mundo a las primeras filas, donde se armaron unos buenos pits e incluso un wall of death. Cabe destacar que era el primer concierto de Zalo, apenas llevaba dos días ensayando con ellos ya que el bajista Campi no pudo ir a tocar. Estoy segura de que si no lo hubieran mencionado, nadie se habría dado cuenta, sonaron muy empastados y enérgicos, teniendo en cuenta además que el sonido del festival fue de sobresaliente en todos los grupos. Al igual que la noche anterior, también hubo colaboraciones. Esta vez fueron Juli (cantando Refuse/Resist de Sepultura en honor a los mineros asturianos) y Mark (tocando Postmortem de Slayer), de Crisix. 








 No lo digo porque sean amigos simplemente, sino porque necesito ambas manos y pies para contar los conciertos de Mutant Squad a los que he asistido pero este fue, con diferencia, uno de los mejores, y no se encontraban precisamente en una situación ventajosa. 

















Poco más que añadir, a ver si sale algún vídeo y lo pongo por aquí. Aun así, si tenéis oportunidad, no dejéis de ir a verlos ya que el directo de este grupo es digno de ver!

La última banda de la noche del sábado fue Vita Imana. Los había visto en el Sonisphere y me sorprendieron muchísimo, me hice fan al instante (y me pregunté mil veces "por qué demonios no los había escuchado antes!?"). Después de un par de meses de frikear con sus temas, el concierto de este fin de semana me supo a gloria. Era tarde, el cansancio se notaba y el frío empezaba a apretar. Sin embargo, a eso de la 1 de la madrugada estos madrileños salieron al escenario y lo desbordaron con sus guitarras pesadas, percusión y la energía brutal de su frontman que no deja títere con cabeza. Ya no existían ni el frío ni el cansancio ni la afonía. Tanto los disfruté que ni saqué la cámara ! 
Y después de los conciertos a recoger todo, charlar un rato con los chicos de Vita Imana (qué majetes!) y de vuelta al "colegio" (no sé ni cómo llamar al sitio donde dormíamos) con parte de los Crisix, los que no claudicaron y se fueron a dormir. La felicidad por lo bien que había ido todo superaba al cansancio con creces. Al día siguiente había que volver a casa. Comimos en Luarca antes de salir ("Merendero-Discoteca Marisol". Buscadlo si tenéis ocasión, qué lugar! Asturias rules) y de vuelta a Galicia en el coche en modo sauna-lata de sardinas, con alguna que otra cabezadita, mucha música y ya esperando el siguiente concierto.


miércoles, 11 de julio de 2012

Slackline


Portfolio actualizado con una nueva serie de fotos, en blanco y negro únicamente esta vez. Son de la tarde de ayer, 11 de julio, en Campolongo (Pontevedra). Sol, slackline y día libre. 
Podéis acceder al álbum entero pinchando en este enlace

Nota: también me han publicado esta serie en la web eciudad.es, podéis verlas aquí.

lunes, 9 de julio de 2012

De bestas e garañóns


Escrito o 6 de xullo de 2012, publicado no Diario de Pontevedra (portada e contraportada do suplemento de domingo A Revista) o día 8 de xullo de 2012.

Cabalos, aloitadores e tradición protagonizan a Rapa das Bestas, a festa máis importante de Sabucedo, que esta fin de semana atrae a miles de visitantes a esta localidade estradense.


Escribe: Marina RF
Fotografía: Eifi

A tradición oral di que todo comezou cunha peste, unha plaga que azoutaba á bisbarra, e dous cabalos, ofrecidos por unhas irmás da zona, foron a ofrenda ó santo, San Lourenzo, a cambio de protección ante a enfermidade. O santo non faiou e as irmás entregaron a parella de cabalos ó párroco que  os deixou en liberdade no monte. Co tempo multiplicáronse e hoxe son máis de 600 os que vagan libres polos montes da contorna.
Cando se fala da Rapa das Bestas de Sabucedo sempre se alude á tradición, á Igrexa, ós cabalos e á loita. Sobre todo á loita: home e cabalo. “En realidade é unha loita contra a morte”, escribiu Manuel Rivas, e é ben certo. 
É moi complicado de explicar a quen nunca estivo alí, a quen pense que é un enfrontamento sen máis e só vexa violencia e mesmo humillación para os animais, sen comprender as grandes diferencias, vantaxes e desvantaxes, dos homes e dos equinos. Uns dos maiores orgullos dos de Sabucedo é que aquí non hai armas, non se mata, non se dana, senón todo o contrario. Os erros, en cambio,  pódense pagar ben caro.
Non se trata dunha persoa contra un animal (que é o home senón un animal tamén: un “lobo”, din algúns). É 'aloitador' -ou 'aloitadora'- contra a besta. Os homes ou as mulleres de Sabucedo, que medraron xunto ós cabalos, son os únicos capacitados para esta titánica tarea, os que os coñecen e os que poden enfrontarse a eles en igualdade, aínda que por natureza o aloitador utilice a mente fronte á forza da besta e á agresividade do garañón, o cabalo xefe.
Son as xentes de Sabucedo as que  se encargan de levar os cabalos do monte ó curro, de levantarse cando todavía é noite e facer que as bestas baixen á aldea, tamén sen utilizar máis ferramentas que o característico 'pau de moca', unha vara de carballo utilizada como apoio ou para espantar os animais mentres se lles guía no camiño.
A pé ou a cabalo e en grupos, decenas de veciños saen á alba e regresan ó mediodía para ser recibidos polo resto do pobo. Os cabalos baixan todos xuntos ou en pequenos grupos: os poldros pegadiños ás súas nais, algúns deles asustados, todavía mamando leite, e os garañóns, decididos e robustos, forman a banda sonora nos nervios de asfalto do pequeno Sabucedo. Durante uns minutos, que é o que dura o seu paso polo pobo, a natureza salvaxe que representan introdúcese na aldea, aínda que os veciños, xa acostumados, sorrín e saúdan os seus familiares que custodian os cabalos, analizando as caras de cansancio e alegría dos que veñen do monte. Os visitantes observan con medo, botándose ós lados das rúas case inexistentes, temerosos ante a maxestuosidade e vigorosidade dos animais.
Ata que chega o momento de meterse no curro cada un dos días que se celebra a rapa -hoxe realizarase ás 12.00 horas-, o resto son celebracións, festa, cultura, bailes, xuntanzas. De feito, na actualidade, o curro foi ampliado e mellorado e o programa de festas comprende numerosos actos, tantos que tamén ten cabida a solidariedade cunha pequena enferma, á que se lle dedicará o curro de mañá luns, o último deste ano. 

Aprendizaxe |Os máis pequenos, os nenos de Sabucedo, vanse formando como aloitadores ano tras ano tamén no mesmo curro, coidando dos poldros ó mesmo tempo que aprenden dos seus maiores as diferentes técnicas para reducir os cabalos, cortarlles a crinas e mantelos limpos e sans para o resto do ano, cando viven en liberdade nos montes dos arredores.
Non é difícil ver ós pais levando no colo ós rapaces na súa entrada no curro, mentres os pequenos, máis que asustados, miran atentos cada uns dos movementos que fan os maiores coa intención de aprender o máis rápido posible. Non dentro de moitos anos serán eles os que 'aloitarán' coas bestas e garañóns. 
É realmente un capricho do destino, unha gran paradoxa, o feito de que esta aldeíña do interior de Galicia se vexa tan enormemente transformada cando chega a máis especial das súas festas, unha tradición todavía sen unha data de comezo documentada pero que, con seguridade, conta con varios séculos ás súas costas. O máximo expoñente da natureza é considerado de Interés Turístico Internacional dende o ano 2007, xunto a outras festas galegas coma a do Apóstolo en Santiago ou a Romaría vikinga de Catoira.